Alleen t.b.v. mijn tweet van 16 oktober jl. twee verwijzingen naar twee voorbeelden:

Zijn optreden gisteren: Inspraak avond AZC Locatie

Zijn bijdrage aan de overeenkomst tussen Turken en Koerden in Rotterdam: Akkoord tussen Turken en Koerden in Rotterdam

Begin Blog

Vanmorgen, 11 oktober 2015, heeft Burgemeester Aboutaleb mijn hart gestolen met zijn bijdrage aan de OVT radio uitzending, met het thema: “Tussen droom en daad”.

Beluister het gesprek met Burgemeester Aboutaleb alstublieft in zijn geheel door hier te klikken en vervolgens op het Speaker icoontje midden op de foto van Aboutaleb, dan op het “pauze knopje” onder voortgangsbalk, die balk schiet dan naar naar 26 min. 10 sec. en dan kunt u op “play” drukken, soms nog eens. Daar had ik zelf even moeite mee vandaar deze uitgebreide uitleg.

Het gesprek begon met een bespreking van zijn essay, dat hij schreef voor de Maand van de geschiedenis, zie hier

Een bestuurder met lef en verantwoordelijkheidsbesef

Maar ik wil hier beginnen met het slot, omdat Aboutaleb zich daar zo’n dapper en verantwoordelijk bestuurder toont en omdat wat hij daar zegt zo actueel is.  Ik probeer hem te citeren:

“Ik ga volgende week de locatie bekend maken waar in Rotterdam een asielzoekerscentrum wordt gebouwd en dan kun je naar de mensen toegaan om te vragen: Wat vindt u daar nu van? Ik weet niet of je mensen moet opzadelen met de vraag, wat vindt u daar nu van. Ik ben veel meer voornemens om tegen de mensen te zeggen: Wilt u morgen komen helpen, wilt u morgen de mouwen opstropen, ik heb u nodig, deze mensen hebben u nodig, wilt u a.u.b. meehelpen. Dat is een andere vraag dan wanneer je naar de mensen toegaat met die vraag, dat verhaal dat impliciet een vorm van angst inhoudt”

Treffender kan je niet verwoorden dat het hier toch vaak aan bestuurlijk lef ontbreekt. Het lijkt zo democratisch die inspraak, maar het is ook een weglopen bij eigen bestuurlijke verantwoordelijkheid.

En dan kom ik weer terug op mijn stokpaardje, wij hebben die bestuurders, getrapt weliswaar, via onze vertegenwoordigende democratie de opdracht gegeven om te besturen, om moeilijke beslissingen te nemen.

Zie daarover mijn eerdere blog “De wil van het Volk of de Volksvertegenwoordiging”

Opvallend tijdens dit interview was dat de antwoorden van Aboutaleb door het publiek goed op waarde werden geschat en meerdere keren werden beloond met spontaan applaus, daar waar de interviewers meer bezig leken met hun volgende  vraag.

Nog wat citaten:

Over zijn 2 paspoorten.

Na bespreking van het essay, een Rotterdamse variant op dat overbekende “Achterhuis”, haalt hij de Tweede Wereldoorlog weer aan. Hij stelt vast dat Rotterdam door zovelen van buiten Rotterdam, de geallieerden, is bevrijd en dat tegelijkertijd ook 23.000 Nederlanders zich aansloten bij de Waffen SS. Hij noemt dat een treffend, of zo u wilt schrijnend voorbeeld van hoe weinig het dragen van een paspoort van een land zegt over de loyaliteit aan dat land. Aboutaleb draagt er twee en als het aan hem ligt, tot zijn dood.

Over de “Dikke Ik” van Rutte:

Er is veel meer “Wij” dan “Ik” in de samenleving. Aboutaleb ziet dat dagelijks bevestigd, zo noemt hij een bijeenkomst van gisteren van vrijwilligers van de voedselbank. “Ik” staat voor zwak, weinig, voor eenzaamheid. “Wij” staat voor de kracht van samenleving. Hij haalt een mooi Afrikaans spreekwoord aan dat hij aantrof op het vliegveld van Johannesburg: “Als je snel wilt gaan, ga alleen. Als je ver wilt komen, ga dan samen”. Daar gaat het om in het leven.

Diep geraakt

Aboutaleb toonde zich diep geraakt toen hij een deelnemer aan een discussieprogramma hoorde zeggen: “Ik heb ze niet uitgenodigd en het geld is op.” Hij herhaalt die opmerking, om hem goed door te laten dringen bij zijn gehoor en merkt dan op: “Rotterdam weet wat is om bevrijd te worden door mensen die niet zijn uitgenodigd, die weet wat het is om voedseldropping te krijgen van “anderen”.

Er is inderdaad veel meer “Wij” dan “Ik” in de wereld al zal je dat niet altijd zeggen, na het zien van het NOS Journaal.

Gelukzoeker als Geuzennaam

Aan het slot relativeert Aboutaleb de huidige “vluchtelingencrisis” door te verwijzen naar de toestroom van vluchtelingen in de jaren ’90 van de vorige eeuw, toen hij nog voorlichter van minister Hedy d’Ancona  was en staatssecretaris Aad Kosto  die ondankbare portefeuille had die Klaas Dijkhoff nu heeft. Toen kwamen er 90.000 asielzoekers Nederland binnen, veel meer dan nu. Aboutaleb vraagt zich hardop af wat van die mensen is geworden, zijn zij een probleem geworden, hebben zij  zich verspreid over Europa, over de rest van de wereld? De vraag stellen is hem beantwoorden. We noemen ze nu beschuldigend “gelukzoekers” alsof je geen gelukzoeker mag zijn. Ik, zegt Aboutaleb, ben waarschijnlijk een van de bekendste gelukzoekers van Nederland. Gelukzoeker als Geuzennaam.