HEEL het Noorden gaat gebukt onder de gevolgen van de krimp! HEEL het Noorden? Nee, een klein dorp bleef dapper weerstand bieden tegen die gevolgen van de krimp. Misschien zit in die omvang van Wolvega, want daar heb ik het natuurlijk over, ook wel de kracht. Des te kleiner de gemeenschap des te groter de gemeenschapszin.
Die saamhorigheid bracht leden van alle ondernemingsverenigingen en medewerkers van de gemeente bij elkaar om met z’n allen aan de campagne “Stiekm Trots te werken.
Vanuit een valse of speelse bescheidenheid, je toch trots tonen op je plek en streektaal – stiekm in plaats van stiekem – met een knipoog naar dat dorpje van Asterix en Obelix.
Als ik treinend vanuit de randstad, mijn coupé na Zwolle steeds leger zie worden, sluit ik ook altijd een stiekem verbond met de enkele nog aanwezige medereizigers. “Niet doorvertellen hoor, daar in het westen, dat het hier zo mooi en rustig is” , fluister ik hem of haar dan toe.
De dichter/columnist Ellen Deckwitz beschrijft in haar column, van vorige week, een ander aspect van dat beschermend geheimhouden van iets moois:
“Niet zeggen dat je geniet”, siste hij, „dat is een heel gevaarlijk woord.” „Hoezo?” „Zodra je van iets geniet valt het de volgende keer tegen. Het benoemen zorgt voor een te hoge verwachting.” „Goed punt”, zei de oudste, en zo liepen we in het geniep genietend over de bospaden…”.
Met de initiatiefnemers van “Stiekm Trots” hoop ik toch dat de plaatselijke bevolking nog meer dan nu, zich ook in het geniep waagt aan wat “funshoppend” flaneren door de winkelstraat, met hopelijk wat meer groen en hier en daar een aanlokkelijke pleisterplaats. En al die winkels met die bekende aardige gezichten “achter de toonbank” zijn even zovele ontmoetingspunten, zoals vroeger die oude spreekwoordelijke “dorpspomp” dat was, die de gemeenschap tot een echte gemeenschap maken en mijn lunchwandelingen tot een feest. En als ik dan die mooie vernieuwde zaken van bijvoorbeeld Visspecialist Van der Schuit, Keurslager Hoeksma, of Bakkerij Kruiper binnenloop, dan krijg ik altijd weer groot respect voor het lef van die ondernemers om zo’n kostbaar verbouwingsavontuur aan te gaan. En gelukkig kan je een haring moeilijk “on line” kopen.
Eerde de Vries 